හරිහර රායිට අයත් ගඩොළින් තැනූ කුඩා නිවස පිහිටියේ නිශ්චින්දි පුර ගමේ උතුරු කෙළවරේ ය. පිය උරුමයෙන් ලැබුණු ඉඩම් කැබැල්ලේ ආදායමෙන් ද ගෙවල් දෙකතුනක ආගමික වතාවත් පැවැත්වීමෙන් ලැබුණු වාර්ෂික දීමනා වලින් ද චාම් අන්දමින් අඹු දරුවන් පෝෂය කළ හරිහර බ්‍රාහ්මණ වංශිකයෙක් විය. පෙර දිනය එකොළොස්වක් දිනයක් විය. මෙය වැන්දඹුවන් ගේ උපවාස දිනයකි. හරි හරට දුර නෑකමකින් සොහොයුරියක වන ඉන්දිරා උන්දෑ යනුවෙන් හැඳින්වුණු මැහැල්ල උපවාස දිනයට පසු දින උදෑසන පිලේ හිඳගෙන සහල් බැද කුඩු කර තනා ගත් කෑම කමින් සිටියා ය. හරිහරගේ දියනිය වූ සය හැවිරිදි දැරිය බඳුනෙන් මුවට යන හැම කුඩු අහුරක් දෙස ම බැගෑපත් නෙතින් බලා හුන්නා ය. ඇය දෙතුන් වරක් ම යමක් කීමට තැත් කළ ද කිසිවක් කීමට අපොහොසත් වූවා ය. බඳුන හිස් කළ මැහැල්ල “උඹට මොකවත් ඉතුරු කළේ නෑ. මේ බලාපන්” යැයි කියා හිස් බඳුන දැරියට පෙන්වූවාය. * කමක් නෑ, නැන්දා කන්න ” දැරිය අනුකම්පාව උපදවන සුලු බැල්මක් හෙළුවා ය. ලොකු ඉදුණු කෙසෙල් ගෙඩියක් දෙකට කැඩූ ඇය ඉන් කැබැල්ලක් දැරිය අත තැබූ විට ඇගේ දෙනෙතේ දීප්තියක් මතු විය. එය ආසාවෙන් පිළිගත් දැරිය සෙමින් සෙමින් එහි රස විඳින්නට වූවා ය. ගෙතුළින් දැරියගේ මව කතා කරන හඬ ඇසිණි. ‘ ආයිත් එතන වැටිලා ඉඳ ගත්තද? මෙහාට වරෙන්.”