ගෙට්ටුවෙන් ඇතුළු වෙත් ම, මගේ සිත්හි පහළ වූයේ සැනසිලි දායක හැඟීමකි. ඒ ආලින්දයෙහි වූ වේවැල් පුටුවක හිඳ ගෙන සිටි පසියා දැකීමෙනි. බිත්තිය අසල ලෑලි බංකුවේ හුන් මිනිසා මගේ පතුට කහවුරු කෙළේය. ධර්මදාස අයියා පුංචිරාල සමග පැමිණ ඇත්තේ මගේ ලිපියට සැලකීමක් වශයෙන් විය යුතුය. අවුරුදු නිවාඩුව අවසන් වී මා මිස්ට කරුණාපාලලාගේ ගෙදර එන විට මැණිකා අස්වී ගොස් සිටියාය. ඉන් පසු ගෙදර වැඩට උදව් වීම සඳහා ගැහැනු ළමයකු සොයා ගැනීමට ගත් උත්සාහයෙන් පලක් වී නැත. නිතර දෙවේලේ මිසිස් කරුණාපාලගේ කන්කෙදිරිය වූයේ සහායට කිසිවකු නොමැතිව ගෙදර වැඩ ටික කර ගත නොහැකි වීම ගැනය. අසියා ඒ ප්‍රශ්නය විසදා ගෙන පැමිණ සිටී. විශ්ව විද්‍යාලයේ දවල් එකට ආරම්භ වන දේශනයට යාමට පෙර මට කෑම සුදානම් කර දිය නොහැකි වූ ඇතැම් දිනෙක මිසිස් කරුණා පාලගේ කෙඳිරිල්ල වැඩි වෙයි. මගේ පංති වේලාවට කොතරම් ප්‍රමාද වූවත්, මා උදේ තේ හෝ දවල් කෑම හෝ නොගෙන යාම ගැන ද ඈ අකමැති වෙයි. සැබවින්ම ඇයට ළමයින් දෙදෙනාගේ කටයුතුත් ගෙදර වැඩත් සියල්ල තනිව කර ගැනීම අපහසුය. වැඩකාර ළමයකු සොයා ගැනීම සඳහා දිනමිණ පත්‍රයේ පළ වූ දන්වීමෙන් ද පලක් නොවීය. ගෙදර වැඩකාරියක නොසිටීම කරුණාපාල පවුලේ අයට මෙන්ම මට ද මහත් හිරිහැරයක් විය. මිස්ට කරුණාපාල හෝ මිසිස් කරුණාපාල හෝ මට නම් කිසි දිනෙක ළමයකු සොයා දෙන ලෙස කියා නැත. කවුරුන් හෝ සොයා ගැනීමට විපරම් කරන ලෙස දන්වා ගමේ අයියාට ලිපියක් යැවිය හැකි බව පළමුව සඳහන් කරන ලද්දේ මා විසිනි. “පිරිට පුළුවන් නං කොයි තරං එකක්ද? අනේ සිරි අද ම එහෙනං ලියුමක් දමන්න, ” මිස්ට කරුණාපාල කීය. මා ධර්මදාස