වටිනාපහ වලව්වේ ශ්‍රීමතී ගිරි මල්ලිකා දිසානායක කුමාරිහාමි මගේ ආච්චි අම්මා මට යන්තම් අවුරුදු හතර පිරෙද්දි අම්මා අකාලයේ මිය පරලොව ගිය නිසා අපේ ජීවිත අතරමං නොවී නතර වුණේ ආච්චි අම්මා ළඟ. ඔසරි පොට උල් වෙන්න උඩරට සාරිය ඇඳල, බෝරිච්චි හැට්ටෙ උඩින් අගස්ති මාලෙ දාලා, බදල අල්ලන්න බැරි තරම් තඩි වේවැල් පුටුවෙ නේක වර්ණ ගල් අල්ලපු මුදු, වළලු පිරුණු අත් දෙක දෙපැත්තට විසි කරගෙන ආච්චි අම්මා වාඩි වෙලා ඉන්නව ඉස්තෝප්පුවේ. ආයා කටු ගහපු බඩ පෙන්නන හිර හැට්ටත් කිලුටු චිත්තත් ඇඳගෙන පන්මලු කිහිලි ගන්නා ගත් ගමේ දුප්පත් ගෑනු ඉස්තෝප්පුවේ සීතල සිමෙන්ති පොළොවේ ආච්චි අම්මා දිහාවට හැරිල වාඩි වෙලා ඉන්නව. දම්සභා මණ්ඩපයක වගේ ඒ ගෑනුත් ආච්චි අම්මාත් හරි හරියට කතාව. බුලත්විට කහටට රතුපාට උන ඒ ගෑනුන්ගේ කටවල් ඇරෙනවා. වැහෙනවා. ආච්චි අම්මාත් “අප්පච්චි…යේ….. ඉතින්… ඉතින්…’ කිය කියා ගෑනුන්ට උල්පන්දං දෙනවා. ගෑනුන්ගේ කතා වලින් වරින් වර ප්‍රමෝදයට පත් වෙන ආච්චි අම්මාගේ හිනා හඬ වලව්වේ ඉස්තෝප්පුවේ වහලෙ වැදිල මිදුලට විසි වෙනවා. මට ඒ කිසිම කතාවක් නොතේරුණත් දිග ඉස්තෝප්පුවේ කෙළවර තියෙන දොර රෙද්දට මුවාවෙලා ලොකු ඇස් ගෙඩි දෙක ඒ පැත්තටත් මේ පැත්තටත් කරකව කරකව ගෙම්බෙක් වගේ මාත් බලාගෙන ඉන්නවා.