ඔහු එනු දුටු කෙණෙහි ම, අප මුලින් සඳහන් කළ තරුණ තෙමේ, වහාම නියමුවා අසලින් ඉවත්ව, හිස් වැසුම අතට ගෙන නැව් තට්ටුවේ අයිනකට පැමිණියේ ය. ඔහු කාල වර්ණ දෙ නෙතකින් ද, රේවන් කවුඩකුගේ පියා පත් වැනි කළුවන් කෙස් කළඹකින් ද හෙබි දහ නව හැවිරිදි නැත හොත් විසි හැවිරිදි හින්දැරි උස තරුණයෙක් වී ය. තොටිල්ලේ සිට ම අතුරු අන්තරාවන්ට භාජනය වීමට හුරු පුරුදු වූ මිනිසුන් කෙරෙහි පමණක් දක්නට ලැබෙන උපශාන්ත ගැඹුරු බවකුත් දඩි අධිෂ්ඨාන ශක්තියකුත් ඔහුගේ මුහුණෙහි පිළිබිඹු වී තිබිණ. ” ආ ! මේ ඔබ ද දාන්නේ? ” යි කුඩා බෝට්ටුවෙන් නැව අසලට පැමිණි තැනැත්තා කෑ ගසා ඇසී ය. ” මොක ද වෙලා තියෙන්නේ? මොක ද නැවේ මෙච්චර දුක් මුසු පෙනුමක් තියෙන්නෙ? ” ” මහා විපත්තියක්, මොරේල් මහත්මයා! ” යි තරුණයා පිළිතුරු දින. “ මහා විපත්තියක් සිද්ධ වුණා: විශේෂයෙන් මට සිද්ධ වුණා. සිවිටා වෙකියා දුපතට ටිකක් එහා දි අපේ එඩිතර කපිතන් ලෙක්ලෙයාර් අන්තරා වුණා.” එනකොට නැවේ බඩු? ” යි නැව් හිමියා මහත් සේ විමසුම් සහගත වී ය. ” නැවේ බඩු ඔක්කෝම පරිස්සමෙන් තියෙනවා, මොරෙල් මහත්මයා: ඒ ගැන ඔබට බය වෙන්න කාරණයක් ඇති යි කියලා මම හිතන්නෙ නෑ, නමුත් අසරණ කපිතන් ලෙක්ලෙයාර් – ” ” ඔව්, මොකද වුණේ ඔහුට?” යි මෙහි දී සැනසිලි සහගත ව නැව් හිමියා ප්‍රශ්න කෙළේ ය. ” ඔව්, මොක ද වුණේ අපේ හොඳ කපිතන්ට? ” ඔහු මැරුණා. ” ” මුදට වැටිලා? ” ” නෑ, මහත්මයා. ඔහු මැරුණෙ මොළයේ උණෙන්, හරියට දුක් විඳලා “