මේ ගෙවීයන්නේ මගේ දිවියේ

තීරණාත්මක සංක්‍රාන්ති සමයයි. වරෙක,

දිවියට තදින් පෙම් බැඳි, එහි රසය විඳි

මගේ හැඟුමන් එකතැනක නතර වී ඇති

හැඩක් මට දැනේ. නින්දත් නොනින්දත්

අතර ගෙවී ගිය ඒ රාත්‍රියේ ඒ අමිහිරි

මතකයන්, මිහිරි මතකයන් පළවාහරිමින්

මතුව ආවේ මට තව තවත් රිදවමිනි.

පාන්දරින්ම ඇරඹුණු මහා වරුසාවේ

තවමත් අඩුවක් නැත. සුළඟද එසේමය.

සුළඟේ සැරට අවට වූ ගස්වැල් කිරි

කිරිස් හඬින් ඇඹරෙන හඬ අතරින්

වැස්සේ හඬ මට පැහැදිලිවම

ඇසෙන්නට විය. ඒ හඬට මම අසීමිතව

පෙම් බැන්ඳේ පුංචි සන්දියේ සිටමය.

වැස්සේ හඬ හා වැස්සක් පිළිබඳව මගේ

ප්‍රථම මතකය සේතං නයිදෙගෙ

කරත්තයේ නැඟී රොටවැවේ සිට

අඹගහවෙළ හංදියට පැමිණි දා බැව් මම

සිතමි. එහෙත්, ඒ මා පෙම් කළ වැස්සම

වැටී පිරී ගිය රොට වැව මගේ ජීවිතයට

මෙතරම් බලපෑමක් ඇතිකරාවි කියා නම්

මම කිසිදාක නොසිතුවෙමි.