අතීතයේ මතක අස්සෙ හිර වෙච්ච මිනිස්සු අපි, ලේසියෙන් ගැලවෙන්න බැරි විදිහට.. රෝද පුටුව මත සිට හාතිය බලා සිටියේ නොනවත්වා ඇද හැලෙන වර්ෂාව දෙසය. පරිසරය තුළ පැවතියේ දැඩි මූසල ස්වභාවයක් බව ඔහුට සිතුණි. තම සිතුවිලි මෙතරම් දුරට චංචල වූ දිනක් පිළිබඳ ඔහුගේ මතකය තුළ පවා නොතිබුණි. සත්‍යා විසින් කරන ලද විශේෂ විමසීම සිය මතකය මීට වසර පහක දුරාතීතයක සිට මෑත අතීතයක් දක්වා කැඳවාගෙන ගියද. ඒ කාලවකවානුව මේ තරම්ම මනසට පීඩාකාරී වනු ඇතැයි ඔහු කිසි ලෙසකවත් නොසිතුවේය. එහෙත් දැන් එය සිදු වී හමාරය. හානිය…. මොකද මේ? ඇයි මේ එළිය දිහා බලාගෙන කල්පනා කරන්නේ? කෝ, සත්‍යා ආවෙ නැද්ද? සුජාතාත් පේන්න නැනේ…. ජැස්මින් ද්වාරය විවර කරගෙනම ආලින්දයට පිවිසි බවවත් භාතියට නොදැනුණේ ඔහු ඒ තරමටම ව්‍යාකූල වූ සිතුවිලි වැලක කිමිද සිටි නිසාය. දස හැවිරිදි දියණිය ඇන්ඩ්‍රියා ද පැමිණි හානියගේ දෙකම්මුල් සිඹ ආදරණීය සිනහවක් පාමින් එතැනින් පිටව යන අයුරු දෙස ඔහු අනෙක් පස හැරී බලා සිටියේය. සත්‍යා මේ දැන් ගියේ මෙච්චර වෙලා මාත් එක්ක කතා කර කර ඉඳලා. සුජාතාත් ඒත් එක්කම ගියා එයාගේ පුතාට සනීප නැහැ කියලා. මාත් කිව්වා ඉක්මනින් ගිහින් බෙහෙත් ටිකක් අරගෙන දෙන්න කියලා, ඔයාලා දැන් එන නිසා…” සුජාතා යනු නිවසෙහි වැඩ කටයුතු කිරීමට සිටින සේවිකාවයි. ඇය උදෑසන පැමිණ ඇවැසි වැඩ කටයුතු කර නැවතත් සවසට පිටව යයි. ජැස්මින් භාතිය අසලම ලී පුටුවෙහි වාඩි වුණේ ඔහුගේ දකුණු පාදය මත සිය වමත තබා ඒ දෑස් දෙස බලමින් සොඳුරු සිනහවක්ද සමඟින්ය. වෙනදා නොවන කිසියම් ව්‍යාකූල හැගීමකින් භාතිය පෙළෙන බව ඇයට සිතිණි. “ඇයි භාතිය….. ඔයා අවුලක නේද? ඔයාගෙ මුණෙන් ඒක හොඳට තේරෙනවා…”