දෙවන ලෝක සංග්‍රාම සමයේ දී එක්තරා තරුණ කාන්තාවක්, කැලිපෝනියාවේ මෝජේව් කාන්තාරයේ වූ කඳවුරක සේවය කළ සිය සැමියා හා එක්ව විසුමට නික්ම ගියාය. එහෙත් ඉතා ඉක්මනින්ම ඇයට එතැන අප්‍රිය විය. හෙවන ඇති තැන්වල පවා උෂ්ණත්වය අංශත එකසිය විසිපහක් විය. සුළභ අතොරක් නැතිව හැමූ අතර, ලී බඩු, ආහාර පාන, ඇඳුම් පැලඳුම් යන සියල්ලම වැලි වලින් වැසුණි. බලාපොරොත්තු සුන්කරගත් ඇය ඔකියෝහි තම දෙමාපියන්ට නොපමාව ලිපියක් යැව්වාය. තව මිනිත්තුවක්වත් එතැන රැඳිය නොහැකි බව පැමිණිලි කළ ඈ ඉතා ඉක්මණින් ආපසු ගෙදර එන බව සඳහන් කළාය. ඇයගේ පියාගෙන් පිළිතුරක් හැරෙන තැපෑලෙන් ලැබිණි. එහි වූයේ සුපුරුදු වැකි දෙපළෙකි. ” මිනිස්සු දෙදෙනෙක් සිරගෙයි කවුළු පොලු අතරින් පිටත බැලූහ. එකෙකු පොළොවේ මඩ දුටු අතර අනෙකා දුටුවේ අහසේ තරුය.” කාන්තාව තම හදවතින් මෙන්ම බුද්ධියෙන් ද යළි මඳක් සිතා බැලුවාය. ඒ අවසන ඕ තීරණය කෙළේ ඒ තැන ස්ථිරවම නවතින්නටය. ඈ තම සමාජයේ මිතුරන් ඇති කර ගත්තාය. රටට දැයට ආදරය කරන්නට ඉගෙන ගත්තාය. එම ජීවිත අත් දැකීම් විස්තර කර පොතක් පවා ලියුවාය. කාන්තාරය කිසි ලෙසකින්වත් වෙනස් වූයේ නැත. එහෙත් ඇයගේ සිතුම් පැතුම් වෙනස් විය. ඉහළට නෙත් සිත් යොමු කරන්නට ඈ ඉගෙන ගත්තාය. ඉන් පසු ඇගේ ජිවිතය බෙහෙවින් සාර්ථක එකක් බවට පත් විය. ” ඔබත් ඉහළට නෙත් සිත් යොමු කර ඉහළට සිතන්න.” එයයි. සාර්ථක ජීවිතයකට මග පෙන්වන මේ පොතේ අරමුණ ද ” ජීවිතය අළු ගොඩක් නොවේ. ජීවිතය යනු ප්‍රයෝජන රැසක් බව සිතන්න.