“ඔයාට ඉතින් ජෝති මොනවා කළත් වැරදියිනෙ… එහෙම නොමයි අනේ… ඒ දරුවා වෙනස් වෙන්න හදනකොට ඒකට උනන්දු කරවන්න… තාත්තලා වුණහම කරන්න ඕනෑ එහෙමයි… නැතිව කරන කරන දේට හිනාවෙන්න බලාගෙන ඉන්න එක නෙමෙයි…” සීතා තම දරුවා වෙනුවෙන් මවක් ලෙස කරන කාරියට අමතරව පියෙක් විසින් කළ යුතු මෙහෙවරද පියදාසට මතක් කර දුන්නාය. මුල් පදයෙන්ම සීතා හට ලුණු ඇඹුල් සහිතව දෙකක් කියන්නට සිතුනද පියදාස එය ආසාසයෙන් මැඬපවත්වා ගත්තේ සීයා ගැනම උපන් අනුකම්පාවෙනි. කිසිවෙකුට කිසිවෙක් රවටන්නට අයිතියක් නැති බව සත්‍යයකි. එහෙත් අවශ්‍ය නම් ඕනෑම කෙනෙක් හට රැවටෙන්නට හෝ තමුන්වම රවටා ගන්නට අයිතියක් තිබේ. ඒ එම රැවටීමෙන් කිසියම් සතුටක්, සැහැල්ලුවක් රැවටෙන පුද්ගලයා මොහොතකට හෝ අත්විඳින බැවිනි. ඒ අනුව සීතාගේ ඒ ප්‍රීතීමත් මෙහොත උදුරා ගන්නට පියදාස කිසිම ලෙසකින් හෝ කැමති වූයේ නැත.